Belastingdienst

Nog geen opdracht binnen, maar al druk in de weer met de Belastingdienst. En nee, ik zie hem niet als vriend, maar zie hem ook niet als vijand. Ze kunnen het nog altijd niet leuker maken, maar wel gemakkelijker. Op de fiets, wat ontzettend gezond, ben ik gisteren naar de bijeenkomst geweest waar de Belastingdienst mij alles heeft verteld over de IB en de OB. Nooit gedacht dat ik zelfs dat leuk zou vinden, maar daar gaat dit verhaal natuurlijk niet over. Dan kan ik je beter verwijzen naar de betreffende website. Tijdens zo'n bijeenkomst, waarvoor je liefdevol wordt uitgenodigd, kom je andere nieuwe zelfstandige  ondernemers tegen. Dat kan leuk zijn en minder leuk, maar in ieder geval was het voor mij leerzaam. Ik heb positief genetwerkt. Een nieuwe ondernemer die lijsten gaat maken. Dat is leuk. Met de door mij uitgezochte speciale gouache verf kan alleen op papier  (oftewel zuigende ondergronden) geschilderd worden. Deze prachtige kunstwerken kunnen worden ingelijst en als een herinnering waardevol aan de muur worden opgehangen. Leuk contact, want zo helpen beginnende zelfstandige ondernemers elkaar, zo mag ik hopen natuurlijk. Dit was de positieve ontmoeting. De wat mindere ontmoeting, maar evengoed inspirerend en vooral één waarmee ik nog meer met mijn beide benen op de grond ging staan, was met een mevrouw die schuin tegenover mij zat.
Bij het horen van mijn bedrijfsnaam en mijn leuze 'Kunst in de laatste levensfase', leek zij geïnteresseerd, maar wel op een gesloten manier. Zij maakte  na de sessie contact met mij en vroeg mij waarom ik de naam 'Gebroken hartjes' had gekozen. Dat had toch immers niets met sterven en de dood te maken, alleen met liefdesverdriet? Na mijn uitleg begreep ze het al beter, maar toch. Zij vertelde mij dat twee jaar geleden haar man was overleden en zij kon zich niet voorstellen dat mensen die weten dat ze gaan sterven behoefte hebben aan schilderen. Ik sprak over een helende werking, maar ik bedoelde vast accepteren, want beter werden deze mensen toch niet meer? Ik was zo druk om mijn goede intenties uit te leggen en mijzelf te verdedigen dat ik pas op mijn fietsje weer richting huis bedacht dat deze mevrouw wel eens nog erg boos en waarschijnlijk ook nog altijd heel verdrietig zou kunnen zijn. Mensen die overbleven hadden vooral troost en heling nodig zo liet zij mij nog weten.                    Zo de eerste valkuil is aan mijn voeten verschenen die ochtend. Ik hoef niet mijn eigen intenties te verdedigen aan mensen die zich tot mijn richten. Ik moet open staan voor de energie van die ander. Als ik niet zo druk was geweest met mijn eigen ik, mijn eigen plan, had ik kunnen reageren op de behoefte van de medemens die mijn aandacht vroeg. Ze verpakte die behoefte dan ook zeer goed met een grote dosis .... ja van wat eigenlijk? Ik had er door heen moeten prikken en de energie weer terug kunnen leggen. Het heeft mij wel weer aan het denken gezet. Ondanks dat ik mij liefdevol wil vast houden aan mijn gekozen doelgroep, zou ik natuurlijk ook kunnen gaan schilderen met mensen die in de rouw zijn vanwege het verlies van hun dierbare of samen kunnen gaan schilderen met mensen die nog hoop hebben op genezing?

De wereld is te groot voor mij. Ik zou iedereen willen redden, maar dat kan nu eenmaal niet. Focussen Maaike! Zo heb ik van mijn coach geleerd. Het wordt langzaamaan tijd! Welk product het dan ook moge zijn, ik voel dat ik mij, als is het langzaam, klaar maak voor de eerste opdracht in het kader van 'Gebroken hartjes'.