Niets meer te verliezen.....

Een jaar geleden zat ik behoorlijk emotioneel en lichamelijk aan de grond. Alles verloren wat ik maar verliezen kon, zo dacht ik. Na een half jaar bijkomen en weer een half jaar opbouwen, kijk ik nu terug op inderdaad een leven vol verwachtingen, teleurstellingen, afhankelijk zijn van alles en iedereen. Af en toe een opleving zoals in de sinus-beweging en denken dat ik het begreep om telkens ook weer in een diep gat te vallen omdat het dan toch niet zuiver genoeg was en het 'werken' te veel energie kostte.

Wat moet het heerlijk zijn om zo te kunnen leven dat niets je meer afgepakt kan worden, dat je niets meer kan verliezen, dat je gewoon tevreden bent met wie je bent en met dat wat er om je heen is.

Tevreden te zijn met dat wat is.....

Een aantal jaren geleden heb ik schilderslessen gevolgd. Het waren bijzondere schilderslessen. Naast het leren van een techniek om mooie portretten te schilderen met olieverf en stillevens met ei-tempera werden er ook levenslessen besproken en werd mij af en toe persoonlijk advies meegegeven over hoe je zou kunnen leven met het principe dat wat is....

In theorie begreep ik het allemaal wel, zo dacht ik, maar in de praktijk bracht ik er niets van terecht. Zo'n ver van mijn bed show. Het betrof een houding die ik wel wilde, maar waar ik ook nog helemaal niets mee kon.

Ik ben er evengoed nog lang niet.

Vanmorgen echter voelde ik iets. Nee, al een paar weken eerder. Na een onverwachte confrontatie kreeg ik het inzicht dat ook mijn houvast ten aanzien van 'het samen schilderen' niet langer bestond. Dat, waar ik dacht energie uit te kunnen halen, was in één klap weggeveegd, alsof er een lichaamsdeel geamputeerd werd, zo voelde het bijna op dat moment.

Maar dat was niet zo. Al mijn ledematen doen het nog prima en wat leek als een nachtmerrie bleek uiteindelijk een prachtig cadeau. Ook van dit 'moeten' was ik verlost. Wat een heerlijk gevoel gaf dit (na een week, moet ik eerlijk erbij zeggen). Geen druk meer van presteren, geen gevoel meer van ik moet dit allemaal gaan oplossen, niet meer streven naar dingen die niet passen, niet meer de dingen doen die mij misschien wel door anderen werden opgelegd. Alhoewel....... dat samen schilderen past toch heel er bij mij? Huh... hoe was het nu ook alweer??

Natuurlijk vind ik het nog altijd heerlijk om te schilderen. Het is een roep van de ziel om iets te doen met mijn schilderstalenten. Het gaat erom dat het 'heilige' moeten weg is genomen. Het hoeft niet, maar het mag wel. Niet alleen voor mij, maar juist zeker voor de ander......

Gisteren was er ook zo'n moment van inzicht. Vanmorgen was daar opeens ook het gekoppelde gevoel van vrijheid. Het is nog kwetsbaar en gevoelig en de valkuilen uit mijn verleden liggen nog altijd op de loer. Maar mijn vertrouwen groeit. Mijn zelfvertrouwen, maar ook het vertrouwen dat het goed komt, dat het zal lopen, dat het zal groeien, dat het pad duidelijk wordt, dat ik leer vertrouwen op mijn intuïtie, dat ik weet wanneer het is zoals het is...... goed!

Zuivere keuzes maken, het is en blijft moeilijk en energievretend voor mij, maar er komt een dag dat het als vanzelf zal gaan. Dat het geen energie meer kost en dat ik rustig mijn weg kan bewandelen in het bijzijn van mensen die van mij houden en waar ik ook weer van hou en die ik ook weer hun weg laat bewandelen... gewoon .... omdat het goed is om dat te doen. Mensen te laten zijn wie ze zijn, hen onvoorwaardelijke liefde te geven en er te zijn voor de momenten dat het nodig is.