Pagina's

dinsdag 5 januari 2016

Uit 'Een doosje vol liefde' : Het huwelijk is populair (1)

Onder de kerstboom lag een een cadeautje voor mij. Het bleek na het uitpakken een poeperig doosje te zijn met daarin een groot aantal kleine papieren rolletjes met uitspraken over de liefde erop geschreven. 'Een doosje vol liefde'.Voor mijn verjaardag kreeg ik een prachtig opschrijfschrift van Paperblanks. Hoe 'te mooi' om deze twee te combineren en gelijk weer items te hebben om toe te voegen aan mijn blog.

Deze uitspraken die door het doosje geboden worden, ontlokken gedachten, gevoelens en meningen. Elk mens zal deze vormen vanuit zijn eigen referentiekader, vanuit zijn eigen geleefde leven. Je wordt uitgenodigd te reageren, maar met de vraag of je met dit gegeven rekening wilt houden. Schrijf vanuit je eigen gevoelens en gedachten. Ieder heeft zo zijn eigen waarheid en ieder kan vrijblijvende leren van elkaar.

1. Het huwelijk is populair, omdat het en maximum aan verleiding combineert met een maximum aan gelegenheid. 


Dat is wel een intense om mee te beginnen en hier iets over te schrijven.
Ik ben helemaal niet zo voor het huwelijk. Ja, de buitenkant ziet er leuk, mooi en romantisch uit. Tenminste in de meest van de van de gevallen. Wat bedoelen ze precies?
Een maximum aan verleiding wordt gecombineerd met een maximum aan gelegenheid. Ja, dat is wel waar. Binnen het concept 'elkaar trouw beloven', kun je een groot aantal momenten van elkaar verleiden creëren, ook in het kader van liefde. Het is natuurlijk een positief doosje.
Er zijn ook een groot tal van andere verleidingen waar je aan toe kun geven en waar ook een maximum aan gelegenheid voor geschapen wordt binnen een verbond wat officieel pas eindigt met de dood.
Dit verbond wat kunstmatig een sfeer van 'onvoorwaardelijke liefde' kan scheppen, alleen omdat de woorden uitgesproken zijn in aanwezigheid van getuigen, een voorganger of iemand die de wet vertegenwoordigd.
De onvoorwaardelijke liefde waar ieder mens en zelfs het gedomesticeerde dier, naar op zoek is, heeft echter ook 'het huwelijk' niet nodig om stand te houden.
Het echte huwelijk wordt wat mij betreft pas echt gesloten in het hart en met de ziel . Trouw, vertrouwen, alles voor elkaar over hebben, het elkaar gunnen, vrijheid geven en ervaren, de ander zijn tranen en geluk voelen nog voordat de ander ze voelt, niet zonder de ander kunnen en ondertussen de ander vrij laten om de dingen te doen die nodig zijn om te ontwikkelen, zonder de ander kunnen om die dingen te doen die nodig zijn om persoonlijk te groeien en de ziel zijn doel te laten bereiken, samen dingen doen en ervan genieten, maar ook alleen genieten van de dingen die samen zijn gedaan. Daar is 'het huwelijk' niet expliciet voor nodig. Toch zijn blijkbaar
die boundaries, die begrenzingen wel gewenst bij veel mensen, gezien het feit dat hier het woord 'populair' gebruikt wordt om aan te geven dat veel mensen nog altijd gebruik maken van dit concept.

Ik begrijp het eigenlijk wel. Binnen de grenzen van het tekenpapier, voel en ervaar ik ook de vrijheid een kunstwerk te ontwikkelen. De wereld is te groot en te weids en te veel om het zonder begrenzing ten volle en in de juiste verhoudingen te beleven.  Zo ook kan het huwelijk aan geliefden het vertrouwen geven een basis te vormen voor verleiding, liefde, ontspanning en ontwikkeling.

Majukus

bron afbeelding: https://www.google.nl/search?q=het+huwelijk&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwjXn9fH_ZLKAhXGRg8KHfCUCSAQ_AUIBygB&biw=1280&bih=689#imgrc=jxLXg1BgEPEZAM%3A

zaterdag 4 april 2015

Op de wind heb je geen invloed, wel op hoe je de zeilen zet


Waar gaat de wind en hoe leer je zeilen op de wind die nu waait?
Je hebt er gelukkig een heel leven voor om dit te leren.
Regelmatig hoor ik mensen zeggen: 'Het verleden moet je het verleden laten. Het kost alleen maar energie om in het verleden te blijven hangen, in het verleden te blijven wroeten. Het nu is het nu.'

Ik weet het niet hoor. Hoe makkelijk is het om niet na te denken over het verleden of de dag van gister of over hoe het ook morgen zou kunnen?

Wanneer we nu elke keer als er iets gebeurd, onze gedachten er over laten gaan, bedenken hoe we het de volgende keer anders of soms ook beter kunnen doen en we doen het de volgende keer ook beter, dan zeg ik tja..... laat het verleden dan rusten. Gedane zaken nemen nu eenmaal geen keer. Je kunt niets uitgummen, we gaan verder daar waar we gebleven zijn. Opgenomen door de wind, gaan we onze weg. Maar stellen we onze zeilen niet bij, blijven we dan niet regelmatig dezelfde fouten maken?

Zelfs als we onze zeilen (of was het onze zielen?) regelmatig bijstellen op de wind, dan nog blijven er fouten gemaakt worden. Ons best doen, terugkijken en leren, verder gaan met morgen in ons vizier en natuurlijk zoveel mogelijk de wind in onze zeilen laten blazen. Niet te snel, de tijd gaat als snel genoeg, maar net snel genoeg om het nieuwe wat langs komst vast te pakken, uit te werken, te leren en te genieten. Ook als dit samen gaat met een niet zo handig gekozen handeling, blijf je ogen openhouden voor oplossingen, niet bij de pakken neerzitten, weer op zoek naar de wind en de zeilen bijstellen.


Goed kunnen zeilen is evengoed toch hard werken? Ik weet het niet goed, ben wel een zee- en waterkind, maar heb nog maar weinig gezeild in mijn leven. Wat ik er van weet is toch vooruit kijken, anticiperen, lichamelijk zware arbeid verrichten om vooral die zeilen goed in de wind te krijgen. Er is iemand nodig die richting geeft. Je hebt een kapiteit nodig of je bent je eigen kapitein. Een doel hebben om naar toe te varen is wat mij betreft toch essentieel.

 Zingeving in het leven brengen, de wind in de zeilen krijgen en koers houden.  

Wat een prachtig metafoor om verder uit te werken. 

dinsdag 16 december 2014

Niets meer te verliezen.....



Een jaar geleden zat ik behoorlijk emotioneel en lichamelijk aan de grond. Alles verloren wat ik maar verliezen kon, zo dacht ik. Na een half jaar bijkomen en weer een half jaar opbouwen, kijk ik nu terug op inderdaad een leven vol verwachtingen, teleurstellingen, afhankelijk zijn van alles en iedereen. Af en toe een opleving zoals in de sinus-beweging en denken dat ik het begreep om telkens ook weer in een diep gat te vallen omdat het dan toch niet zuiver genoeg was en het 'werken' te veel energie kostte.

Wat moet het heerlijk zijn om zo te kunnen leven dat niets je meer afgepakt kan worden, dat je niets meer kan verliezen, dat je gewoon tevreden bent met wie je bent en met dat wat er om je heen is.

Tevreden te zijn met dat wat is.....

Een aantal jaren geleden heb ik schilderslessen gevolgd. Het waren bijzondere schilderslessen. Naast het leren van een techniek om mooie portretten te schilderen met olieverf en stillevens met ei-tempera werden er ook levenslessen besproken en werd mij af en toe persoonlijk advies meegegeven over hoe je zou kunnen leven met het principe dat wat is....

In theorie begreep ik het allemaal wel, zo dacht ik, maar in de praktijk bracht ik er niets van terecht. Zo'n ver van mijn bed show. Het betrof een houding die ik wel wilde, maar waar ik ook nog helemaal niets mee kon.

Ik ben er evengoed nog lang niet.

Vanmorgen echter voelde ik iets. Nee, al een paar weken eerder. Na een onverwachte confrontatie kreeg ik het inzicht dat ook mijn houvast ten aanzien van 'het samen schilderen' niet langer bestond. Dat, waar ik dacht energie uit te kunnen halen, was in één klap weggeveegd, alsof er een lichaamsdeel geamputeerd werd, zo voelde het bijna op dat moment.

Maar dat was niet zo. Al mijn ledematen doen het nog prima en wat leek als een nachtmerrie bleek uiteindelijk een prachtig cadeau. Ook van dit 'moeten' was ik verlost. Wat een heerlijk gevoel gaf dit (na een week, moet ik eerlijk erbij zeggen). Geen druk meer van presteren, geen gevoel meer van ik moet dit allemaal gaan oplossen, niet meer streven naar dingen die niet passen, niet meer de dingen doen die mij misschien wel door anderen werden opgelegd. Alhoewel....... dat samen schilderen past toch heel er bij mij? Huh... hoe was het nu ook alweer??

Natuurlijk vind ik het nog altijd heerlijk om te schilderen. Het is een roep van de ziel om iets te doen met mijn schilderstalenten. Het gaat erom dat het 'heilige' moeten weg is genomen. Het hoeft niet, maar het mag wel. Niet alleen voor mij, maar juist zeker voor de ander......

Gisteren was er ook zo'n moment van inzicht. Vanmorgen was daar opeens ook het gekoppelde gevoel van vrijheid. Het is nog kwetsbaar en gevoelig en de valkuilen uit mijn verleden liggen nog altijd op de loer. Maar mijn vertrouwen groeit. Mijn zelfvertrouwen, maar ook het vertrouwen dat het goed komt, dat het zal lopen, dat het zal groeien, dat het pad duidelijk wordt, dat ik leer vertrouwen op mijn intuïtie, dat ik weet wanneer het is zoals het is...... goed!

Zuivere keuzes maken, het is en blijft moeilijk en energievretend voor mij, maar er komt een dag dat het als vanzelf zal gaan. Dat het geen energie meer kost en dat ik rustig mijn weg kan bewandelen in het bijzijn van mensen die van mij houden en waar ik ook weer van hou en die ik ook weer hun weg laat bewandelen... gewoon .... omdat het goed is om dat te doen. Mensen te laten zijn wie ze zijn, hen onvoorwaardelijke liefde te geven en er te zijn voor de momenten dat het nodig is.



vrijdag 12 december 2014

'Rituals...'

Wat vind u van rituelen?
Ik ben er een liefhebber van. Rituelen opgebouwd met vaders en moeders, opa's en oma's, tantes en ooms en daarna met eigen partner en kinderen. Wanneer je als echtpaar van elkaar gaat scheiden heeft dat een enorme impact ook op deze rituelen die vaak ook voor de kinderen zoveel houvast, verbondenheid en liefde betekenen. Mijn ex-partner en ik hebben na de scheiding nog heel wat rituelen vast weten te houden, maar langzaamaan en vooral nadat Opa Piet niet meer verder kon en er tussen uit kneep, is er de klad in gekomen.

Het vertrouwde karakter van rituelen vind ik mooi. Ze helpen je door het dagelijkse leven, door momenten van feestelijkheden en ook door zware tijden waarin verlies een hoofdrol speelt. Het hebben van rituelen zijn voor mij persoonlijk in het dagelijkse leven niet zo belangrijk als wel het effect dat ik denk dat rituelen hebben als zijnde een bindmiddel tussen familieleden en vrienden, alsook voor de samenleving.

Mijn moeder haar leven zit vol met geritualiseerde gewoontes. Vaste gewoontes waar ze niet meer buiten kan, omdat anders het leven niet meer zo duidelijk is als ze zou willen. Ze zijn haar steun en toeverlaat. Om iets van afwisseling in haar dagelijkse bestaan vol vaste momenten te geven, mag zij naar een prachtige dagopvang hier vlak in de buurt. Een uitgebreide zorgboerderij, waar ik van hoop dat ze ook straks in de zomer kan genieten van nieuwe dingen welke nog altijd doorspekt zijn met de voor haar zo belangrijke dagelijkse rituelen.

De medewerker van de organisatie die deze verzorging voor mijn moeder begeleid, we noemen geen naam, heeft bedacht dat ik, na alweer 6 jaren mantelzorg voor mijn mamsie, wel een opkikkertje kon gebruiken. Zij heeft mij dan ook uitgenodigd voor de 'Christmas FairTrade' die de komende weken georganiseerd wordt voor werkgevers die hun werknemers een origineel kerstpakket willen laten uitzoeken op een kerstmarkt met eerlijke producten. Ik mocht vanmiddag als mantelzorger op deze markt zelf iets uitzoeken, onder genot van aandacht, een lekkere cappuccino, een oliebol nog lekkerder en daarna een heerlijk glas pils.

Als we dan toch over rituele praten. Laat dit ritueel maar blijven. Zo een leuk initiatief. In combinatie met de zogenaamde Matchbeurs hier in het dorp heeft men dit jaar het dan ook voor elkaar gekregen om ook een aantal mantelzorgers in het zonnetje te zetten. Hoe leuk is dit. Wat er allemaal niet uit samenwerken, empowerment en goede wil kan ontstaan.

Ik mocht iets moois uitzoeken. Moeilijk hoor. Er waren echt prachtige dingen. Mooie beschilderd aardewerk, leuke kaarsen, heerlijke chocolade, wijn, thee en kaas, pakketten met plantjes voor in de tuin, lekkere ruikers voor het lijf en mooie bijzondere armbandjes.

Met een aantal mensen leuke gesprekken gehad en ik realiseerde mij weer eens wat voor een impact mantelzorg heeft op de mantelzorger en zijn gezin. Mijn moeder kan gelukkig weer een heleboel zelf, maar sommige mantelzorgers komen niet los van de dagelijkse zorg en zijn 24 uur, 7 dagen per week druk met zorgen voor hun partner of familielid. Ik begrijp nog altijd niet de uitspraak die ik vanmorgen nog net even meekreeg van iemand op tv die zei dat oude mensen echt heel graag in hun oude omgeving willen blijven. Ja heel vaak is dit het geval, maar dat moet dan ook wel haalbaar zijn. Soms is het echt niet meer mogelijk, dan wordt het gevaarlijk en is het niet meer onder controle te houden tussen de reeds georganiseerde zorgmomenten door.

Mijn moeder is een royale moeder. Misschien niet zo erg met knuffels en kusjes, maar wel met samen uit eten gaan. Antoon en ik bedenken om de zoveel tijd een uitje en dan proberen we een eetgelegenheid uit te zoeken die mijn moeder ook leuk zou kunnen vinden. Wij worden dan ook regelmatig door haar getrakteerd en op deze manier probeert ze ons te bedanken voor alle zorg die ik geef, maar waarvan ze zich ook realiseert dat het ook op Antoon zijn leven een effect heeft.

Alle tijd die ik aan mijn moeder geef, moet ergens vandaag komen. Ik ben een jaar werkeloos geweest en daarbij zo vermoeid dat ik wel een stapje terug moest doen. Al die ballen omhoog houden werd echt te veel en ze begonnen dan ook om de beurt uit de lucht te vallen. Ik heb op een bepaald moment moeten kiezen, iets minder voor de rest en iets meer voor mezelf. Het betekent dat de mensen om mij heen mijn aandacht minder konden opvragen. Je kunt je tijd maar één keer inzetten, dus waren er mensen die iets moesten inleveren. Vooral de hond heeft het lastig, geen lange wandelingen meer in het bos en ook de meisjes die ik al de helft van de tijd kan zien, moesten mijn aandacht en aanwezigheid extra missen. Kwali-tijd blijft belangrijk in de relatie met je kinderen en zij moesten het deze zomer echt even ontzien.

Daarom dacht ik vanmiddag ik ga voor hen iets uitzoeken. Ik mag naar deze leuke happening en zij krijgen een kleine attentie waarbij het verhaal belangrijker is dan het cadeautje.

Nu is er nog een verhaal over 'Rituals'. Echt het staat totaal los van het verhaal hierboven, maar wordt door de 'ChristmasFairTrade' met elkaar gekoppeld.

Vorig jaar december werd ik 50 jaar. Ik mocht een lijstje maken met familie, vrienden en kennissen die ik om mij heen wilde tijdens mijn feestje en één van deze dierbare is Ingrid. Ingrid is iemand die samen met René, ik denk al 32 jaar, mijn leven in komt om daarna ook weer te gaan. Er zijn van die contacten die geen echte vrienden zijn, maar die wel bij je of in je leven horen. Mensen waarvan je blij wordt en die 'Godverdomme Maaike' roepen, als je ze na 10 jaar weer eens ontmoeten en dan wel op een borrel na een begrafenisplechtigheid waar je elkaar niet zou verwachten. Elkaar altijd hardop lachend en roepend omhelzen omdat het oprecht leuk is elkaar weer te zien. Ik ben iemand die graag bij andere mensen op visite gaat, ook in het geval van Ingrid en Rene, was het altijd wij, of na onze scheiding, ik, die om de zoveel tijd bij hen op bezoek ging. Het maakt niet uit, het was altijd een feestje. Ingrid en Rene waren uitgenodigd voor mijn verjaardag en dat terwijl wij geen enkele verjaardag samen hebben gevierd. Ik ben dankbaar dat Ingrid de moeite heeft genomen om naar mijn feestje te komen, zo is ze toch eens naar mij toegekomen. Als cadeautje name ze voor mij een heerlijk flesje 'Rituals....' mee.


Ik ben een bewaarder. Heb dit mooie flesje in mijn kast gezet voor een goed moment. Niet gelijk opmaken, maar bewaren voor bijzondere tijden.
En bijzondere tijden kwamen helaas maar al te snel. Tijdens een van mijn spontane bezoekjes aan Ingrid, begroet zij mij met minder luidruchtige vrolijkheid dan anders. Wat fijn dat je er bent zegt ze, ik heb geen goed nieuws. Ik weet het eigenlijk gelijk en inderdaad haar bericht is zwaar kl....! De borstkanker waarvan ze een aantal jaren verlost was, is helaas in alle heftigheid teruggekomen.
We hebben een paar prachtige momenten samen beleefd, maar ook wat akward moments omdat ik te gretig was in mijn wens om haar te ondersteunen en haar te graag in het leven wilde houden. Toen het echt pittig werd voor haar mocht ik niet dichterbij komen en wist ik niet meer hoe mij moest verhouden. Voelde me zo met haar verbonden, maar kende haar te weinig om echt op haar manier met het afscheid nemen om te gaan. Ik heb toen meer afstand genomen en mij met haar verbonden door een schilderij te maken en op het moment van haar toch nog voor mij onverwachtse overlijden heb ik het door haar geschonken flesje Rituals 'Fortune Oil' met Sweet orange & Cedar Wood erbij gepakt en mij er bijna dagelijks mee ingesopt tijdens mijn douchebeurt. Vandaag heb ik het laatste beetje uit het flesje geperst, het flesje afgedroogd en weer terug in mijn kastje gezet. Een periode van rouw heb ik met een klein ritueel begeleidt. Het geurtje, het flesje zorgden ervoor dat ik elke dag een momentje aan Ingrid kon denken. Het zal nu minder worden, dacht ik nog vanmorgen, zo zonder dit flesje.

Vandaag vond ik op de ChristmasFairTrade een hele kraam met Rituals .... en jawel ook mijn Fortune Oil. Naast de armbandjes voor mijn lieve dochters, heb ik mijzelf dan ook vandaag een nieuwe periode contact met gekke, oprechte en lieve Ingrid cadeau gedaan. Het flesje aangeschaft, zodat ik met heel veel liefde elke dag een klein moment aan Ingrid mag denken. Het feit dat ik nooit meer zo enthousiast begroet zal worden, maakt dat ik haar ontzettend mis. Maar met mijn nieuwe flesje Rituals heb ik gelukkig weer een ritueeltje in handen waar ik eventjes per dag met haar verbonden kan zijn.








woensdag 26 november 2014

De prinses die maar bleef wachten op.....

Om persoonlijke redenen deze blog geschreven, om diezelfde persoonlijke redenen hem ook weer verwijderd.  


bron: 
Met mijn ziel onder de arm - Riet Fiddelaers-Jaspers
Herbergen van verlies - Riet Fiddelaers-Jasper en Sabine Noten
Stapeltjesverdriet - Sabine Noten

woensdag 25 juni 2014

Netwerkborrel

Tja, naast solliciteren is het ook gewenst dat ik mee ga doen aan netwerkborrels.
Als startende ondernemer krijg je daar uitnodigen voor. Als doodgebloede startende ondernemer had ik mij al wel eens aangemeld, maar altijd vond ik ook weer een excuus om niet te gaan. 

Nu is het kiezen of delen. Solliciteren of meedoen aan activiteiten waar je je netwerk mee kan vergroten. Hup naar buiten Maaike! Plannen genoeg, maar achter de geraniums komen ze niet tot bloei. 

Mijn kaartjes, versiert met een promotie van mijn doel, in de tas gedaan en op weg. Mijn kleurrijkste pakkie aangedaan. Want ik wil niet opvallen, maar toch stiekem eigenlijk wel. 

(Ik moet zelf hartelijke om deze uitspraak lachen. Want dat 'stiekem' verzin ik er nu even bij. Dat is eigenlijk gewoon oud gedrag, wat als vanzelf weer boven komt als het om carriere maken gaat. Ondergedrag noem ik dat. bah. Wat ik heb ik een hekel aan mijn eigen ondergedrag, maar in plaats van mijzelf daarin naar beneden te halen, lach ik er om. Dat is veel beter. Aanpakken en nieuw gedrag vertonen.)

In ieder geval. De opdracht voor de eerste bijeenkomst was aanwezig zijn, rondkijken en observeren. 
Gelukkig was dat niet zo'n moeilijke opdracht. De eerste spreker was ontzettend boeiend. Frank Krake vertelt zijn verhaal waarin hij, zoals hij dat zelf zegt, als 'Rampondernemer' uiteindelijk na echt niet te bedenken dieptepunten in zijn zelfstandige ondernemers bestaan, toch uitgroeit tot een succesvol ondernemer. Het verhaal om ons beginnende ondernemers vooral een hart onder de riem te steken en aan te moedigen vooral niet op te geven, maar door te gaan tot het bittere einde. 

Ik was alweer enthousiast.

Daarna borrelen. Tja en dat vind ik moeilijk. Vond het als jonge meid ook altijd al moeilijk mij staande te houden in het café, dus dat voelde niet anders toen ik mij gister op mijn eerste 'starterscafé' probeerde te bewegen. 
Ik had een strategie. Een strategie wat proefondervindelijk zich al had bewezen. Ben gaan zitten met mijn colaatje en heb de boel geobserveerd. Wie zijn hier allemaal? Wie ken ik? Wie denk ik te herkennen? Papiertje erbij en pen, wat schrijven. Mijn energie verzamelen en om mij heen houden. Mensen komen naar je toe, dat was de bedoeling en dat was het resultaat. Bingo. Leuk en interessant. Twee contacten gemaakt. Kaartjes uitgedeeld. Ik was al tevreden. 

Na het Café kwamen de sprekers. Boeiend en leerzaam. Linked-in toch weer oppakken, straks bij succesverhalen toch maar een administrateur inschakelen en vooral gaan voor passie. 

Een spel over netwerken gespeeld in een groep van vijf mensen. Dat was een prettige manier om contact te maken. Gelukkig was het doel om van het spel te leren, elkaar te leren kennen en niet om een prestatie te leveren. Er was niets goed of fout. Er zat wel een cadeau in het spel. Een joker. Het zat mij mee. De joker kwam op mijn pad. Ik kreeg als 'prijs' een spel waarin je kunt leren hoe je jouw klanten kunt vinden. Daar zaten Catherine en ik net op te wachten. Dat was waar wij het samen over hebben gehad. We weten wel wat we willen bieden, maar hoe vinden we nu die klanten die het willen afnemen?

Heerlijk zulke toevalligheden. Tijdens het spel ook nog leuke contacten gemaakt. Totaal geïnspireerd mij opgegeven voor het volgende starterscafé in december en straks blij aan de gang met LinkedIn. Ik zit weer op een pad. 

'Jan Kooijman' wordt 'Achter de regenboog'


Dubieuze titel al zeg ik het zelf. Maar na dit verhaal snap je wat er bedoeld wordt.

Mijn oudste dochter is gek op dansen. Ze kan daar al haar emoties in kwijt, iets wat in het dagelijkse leven
nog wel eens niet lukt. Op het toneel veranderd zij en samen met haar vriendin dansen ze de sterren van de hemel wat mij betreft. Maar ja. ik ben dan ook de moeder. Absoluut partijdig en bevooroordeeld. Voor haar laatste auditie voor de vooropleiding van de dansschool in Amsterdam, zag ze het allemaal even niet zitten. Alweer een aantal afwijzingen achter de rug, wist ze even niet meer of ze dit nog wel leuk vond en totaal in tweestrijd stond het huilen haar nader dan het lachten. Ik heb prachtige woorden gesproken, maar door mijn niet onpartijdige positie, nam ze deze niet meer serieus. 'Je hebt iemand nodig die je een goede peptalk geeft', liet ik haar weten. Bescheiden als ze is, zei ze 'Doe niet zo gek mam.....!!!!'.
Nou ik heb wel gek gedaan. Ik dacht Ali B. Die is sociaal invoelend. Die gaat vast iets doen. Dus hub een bericht via facebook naar Ali B. Twijfels! Toch maar op wat meer paarden wedden. Marco B. Ook sociaal invoelend. ook die een, net iets ander, berichtje gestuurd. Want ik wilde wel dat iedereen wist wie ik had geschreven. Als laatste heb ik Jan Kooijman geschreven.
Chips dacht ik Ik moet daar natuurlijk wel iets tegenover zetten. Alles moet wat mij betreft in balans zijn en voor niets gaat de zon op. Dus een berichtje er achteraan met daarin de opmerking dat ik graag er iets voor terug doe. Een kleurrijk schilderij was de beloning. Formaat zelf uit te kiezen. Wat een verrassing. Jan liet van zich horen. Een heel lief berichtje wat ik direct heb doorgestuurd naar dochterlief, want die was zich al flink in het zweet aan het werken. Zij helemaal onder de indruk, maar durfde Jan (helaas) niet terug te schrijven. Ik wel natuurlijk. Ondertussen dacht Jan vast 'wat heb ik nu aan mijn broek hangen een stalker'. Ja misschien wel een beetje zo bedacht ik mij. De ondernemer was toch in mij opgestaan en ik zag allemaal mogelijkheden.
Okay! Pas op de plaats. Jan reageerde op mijn reactie en NEE het was niet nodig om iets terug te doen. Het was voor hem een kleine moeite geweest. Ik begreep het. Toch heb ik iets geschilderd. ik had het nu eenmaal beloofd en ik wil mijn woord houden.  Het eindproduct heb ik als foto bijgevoegd. 'Jan' was geboren. Maar Jan wilde 'Jan' niet hebben. Dan maar naar een goed doel.

Ondertussen was ik al gecharmeerd van de stichting 'Achter de regenboog'. Een vrijwilligers organisatie die een aantal keren per jaar, verdeeld over vier gewesten, weekenden of dagen organiseert voor kinderen die een verlies te verwerken hebben. Afgelopen weekend vierden zij hun 20 jarig bestaan en ik had mij aangemeld om daarbij aanwezig te zijn. Ik dacht dat is leuk 'Een goed doel, een verjaardag'. Hoe leuk is het om het schilderij aan deze organisatie cadeau te doen. De afbeelding is ook nog een soort regenboog en als je goed kijkt, zie je een soort flap en verbeeldt het zelfs iets 'achter de regenboog'.

Het was een succes. Afdeling Oost was erg in haar nopjes. De andere waren jaloers. Ik kreeg nog extra aandacht, wat niet de bedoeling was, maar toch weer goed voor het moraal. Stom, dat visitekaartje er niet ingestopt, toch nog te bescheiden? Het was een hele goede en leerzame middag en veel gezellige, gelijkgestemde mensen ontmoet. Ik was een van de weinige, of misschien wel de enige, die niet verbonden was en nog niet wilde zijn. Misschien, als ik straks de opleiding heb afgerond en wat meer verdiept ben geweest in de materie van de rouw, dat ik dan mijn vrijwillige inzet ga aanbieden. Vooralsnog was het voorlopig een mooie eerste kennismaking. Ik heb wat gekregen en wat weg gegeven. De balans was daar en de circel was voor mij weer rond. 'Jan Kooijman' werd 'Achter de regenboog' ook een mooie titel voor een schilderij.