Pagina's

dinsdag 16 december 2014

Niets meer te verliezen.....



Een jaar geleden zat ik behoorlijk emotioneel en lichamelijk aan de grond. Alles verloren wat ik maar verliezen kon, zo dacht ik. Na een half jaar bijkomen en weer een half jaar opbouwen, kijk ik nu terug op inderdaad een leven vol verwachtingen, teleurstellingen, afhankelijk zijn van alles en iedereen. Af en toe een opleving zoals in de sinus-beweging en denken dat ik het begreep om telkens ook weer in een diep gat te vallen omdat het dan toch niet zuiver genoeg was en het 'werken' te veel energie kostte.

Wat moet het heerlijk zijn om zo te kunnen leven dat niets je meer afgepakt kan worden, dat je niets meer kan verliezen, dat je gewoon tevreden bent met wie je bent en met dat wat er om je heen is.

Tevreden te zijn met dat wat is.....

Een aantal jaren geleden heb ik schilderslessen gevolgd. Het waren bijzondere schilderslessen. Naast het leren van een techniek om mooie portretten te schilderen met olieverf en stillevens met ei-tempera werden er ook levenslessen besproken en werd mij af en toe persoonlijk advies meegegeven over hoe je zou kunnen leven met het principe dat wat is....

In theorie begreep ik het allemaal wel, zo dacht ik, maar in de praktijk bracht ik er niets van terecht. Zo'n ver van mijn bed show. Het betrof een houding die ik wel wilde, maar waar ik ook nog helemaal niets mee kon.

Ik ben er evengoed nog lang niet.

Vanmorgen echter voelde ik iets. Nee, al een paar weken eerder. Na een onverwachte confrontatie kreeg ik het inzicht dat ook mijn houvast ten aanzien van 'het samen schilderen' niet langer bestond. Dat, waar ik dacht energie uit te kunnen halen, was in één klap weggeveegd, alsof er een lichaamsdeel geamputeerd werd, zo voelde het bijna op dat moment.

Maar dat was niet zo. Al mijn ledematen doen het nog prima en wat leek als een nachtmerrie bleek uiteindelijk een prachtig cadeau. Ook van dit 'moeten' was ik verlost. Wat een heerlijk gevoel gaf dit (na een week, moet ik eerlijk erbij zeggen). Geen druk meer van presteren, geen gevoel meer van ik moet dit allemaal gaan oplossen, niet meer streven naar dingen die niet passen, niet meer de dingen doen die mij misschien wel door anderen werden opgelegd. Alhoewel....... dat samen schilderen past toch heel er bij mij? Huh... hoe was het nu ook alweer??

Natuurlijk vind ik het nog altijd heerlijk om te schilderen. Het is een roep van de ziel om iets te doen met mijn schilderstalenten. Het gaat erom dat het 'heilige' moeten weg is genomen. Het hoeft niet, maar het mag wel. Niet alleen voor mij, maar juist zeker voor de ander......

Gisteren was er ook zo'n moment van inzicht. Vanmorgen was daar opeens ook het gekoppelde gevoel van vrijheid. Het is nog kwetsbaar en gevoelig en de valkuilen uit mijn verleden liggen nog altijd op de loer. Maar mijn vertrouwen groeit. Mijn zelfvertrouwen, maar ook het vertrouwen dat het goed komt, dat het zal lopen, dat het zal groeien, dat het pad duidelijk wordt, dat ik leer vertrouwen op mijn intuïtie, dat ik weet wanneer het is zoals het is...... goed!

Zuivere keuzes maken, het is en blijft moeilijk en energievretend voor mij, maar er komt een dag dat het als vanzelf zal gaan. Dat het geen energie meer kost en dat ik rustig mijn weg kan bewandelen in het bijzijn van mensen die van mij houden en waar ik ook weer van hou en die ik ook weer hun weg laat bewandelen... gewoon .... omdat het goed is om dat te doen. Mensen te laten zijn wie ze zijn, hen onvoorwaardelijke liefde te geven en er te zijn voor de momenten dat het nodig is.



vrijdag 12 december 2014

'Rituals...'

Wat vind u van rituelen?
Ik ben er een liefhebber van. Rituelen opgebouwd met vaders en moeders, opa's en oma's, tantes en ooms en daarna met eigen partner en kinderen. Wanneer je als echtpaar van elkaar gaat scheiden heeft dat een enorme impact ook op deze rituelen die vaak ook voor de kinderen zoveel houvast, verbondenheid en liefde betekenen. Mijn ex-partner en ik hebben na de scheiding nog heel wat rituelen vast weten te houden, maar langzaamaan en vooral nadat Opa Piet niet meer verder kon en er tussen uit kneep, is er de klad in gekomen.

Het vertrouwde karakter van rituelen vind ik mooi. Ze helpen je door het dagelijkse leven, door momenten van feestelijkheden en ook door zware tijden waarin verlies een hoofdrol speelt. Het hebben van rituelen zijn voor mij persoonlijk in het dagelijkse leven niet zo belangrijk als wel het effect dat ik denk dat rituelen hebben als zijnde een bindmiddel tussen familieleden en vrienden, alsook voor de samenleving.

Mijn moeder haar leven zit vol met geritualiseerde gewoontes. Vaste gewoontes waar ze niet meer buiten kan, omdat anders het leven niet meer zo duidelijk is als ze zou willen. Ze zijn haar steun en toeverlaat. Om iets van afwisseling in haar dagelijkse bestaan vol vaste momenten te geven, mag zij naar een prachtige dagopvang hier vlak in de buurt. Een uitgebreide zorgboerderij, waar ik van hoop dat ze ook straks in de zomer kan genieten van nieuwe dingen welke nog altijd doorspekt zijn met de voor haar zo belangrijke dagelijkse rituelen.

De medewerker van de organisatie die deze verzorging voor mijn moeder begeleid, we noemen geen naam, heeft bedacht dat ik, na alweer 6 jaren mantelzorg voor mijn mamsie, wel een opkikkertje kon gebruiken. Zij heeft mij dan ook uitgenodigd voor de 'Christmas FairTrade' die de komende weken georganiseerd wordt voor werkgevers die hun werknemers een origineel kerstpakket willen laten uitzoeken op een kerstmarkt met eerlijke producten. Ik mocht vanmiddag als mantelzorger op deze markt zelf iets uitzoeken, onder genot van aandacht, een lekkere cappuccino, een oliebol nog lekkerder en daarna een heerlijk glas pils.

Als we dan toch over rituele praten. Laat dit ritueel maar blijven. Zo een leuk initiatief. In combinatie met de zogenaamde Matchbeurs hier in het dorp heeft men dit jaar het dan ook voor elkaar gekregen om ook een aantal mantelzorgers in het zonnetje te zetten. Hoe leuk is dit. Wat er allemaal niet uit samenwerken, empowerment en goede wil kan ontstaan.

Ik mocht iets moois uitzoeken. Moeilijk hoor. Er waren echt prachtige dingen. Mooie beschilderd aardewerk, leuke kaarsen, heerlijke chocolade, wijn, thee en kaas, pakketten met plantjes voor in de tuin, lekkere ruikers voor het lijf en mooie bijzondere armbandjes.

Met een aantal mensen leuke gesprekken gehad en ik realiseerde mij weer eens wat voor een impact mantelzorg heeft op de mantelzorger en zijn gezin. Mijn moeder kan gelukkig weer een heleboel zelf, maar sommige mantelzorgers komen niet los van de dagelijkse zorg en zijn 24 uur, 7 dagen per week druk met zorgen voor hun partner of familielid. Ik begrijp nog altijd niet de uitspraak die ik vanmorgen nog net even meekreeg van iemand op tv die zei dat oude mensen echt heel graag in hun oude omgeving willen blijven. Ja heel vaak is dit het geval, maar dat moet dan ook wel haalbaar zijn. Soms is het echt niet meer mogelijk, dan wordt het gevaarlijk en is het niet meer onder controle te houden tussen de reeds georganiseerde zorgmomenten door.

Mijn moeder is een royale moeder. Misschien niet zo erg met knuffels en kusjes, maar wel met samen uit eten gaan. Antoon en ik bedenken om de zoveel tijd een uitje en dan proberen we een eetgelegenheid uit te zoeken die mijn moeder ook leuk zou kunnen vinden. Wij worden dan ook regelmatig door haar getrakteerd en op deze manier probeert ze ons te bedanken voor alle zorg die ik geef, maar waarvan ze zich ook realiseert dat het ook op Antoon zijn leven een effect heeft.

Alle tijd die ik aan mijn moeder geef, moet ergens vandaag komen. Ik ben een jaar werkeloos geweest en daarbij zo vermoeid dat ik wel een stapje terug moest doen. Al die ballen omhoog houden werd echt te veel en ze begonnen dan ook om de beurt uit de lucht te vallen. Ik heb op een bepaald moment moeten kiezen, iets minder voor de rest en iets meer voor mezelf. Het betekent dat de mensen om mij heen mijn aandacht minder konden opvragen. Je kunt je tijd maar één keer inzetten, dus waren er mensen die iets moesten inleveren. Vooral de hond heeft het lastig, geen lange wandelingen meer in het bos en ook de meisjes die ik al de helft van de tijd kan zien, moesten mijn aandacht en aanwezigheid extra missen. Kwali-tijd blijft belangrijk in de relatie met je kinderen en zij moesten het deze zomer echt even ontzien.

Daarom dacht ik vanmiddag ik ga voor hen iets uitzoeken. Ik mag naar deze leuke happening en zij krijgen een kleine attentie waarbij het verhaal belangrijker is dan het cadeautje.

Nu is er nog een verhaal over 'Rituals'. Echt het staat totaal los van het verhaal hierboven, maar wordt door de 'ChristmasFairTrade' met elkaar gekoppeld.

Vorig jaar december werd ik 50 jaar. Ik mocht een lijstje maken met familie, vrienden en kennissen die ik om mij heen wilde tijdens mijn feestje en één van deze dierbare is Ingrid. Ingrid is iemand die samen met René, ik denk al 32 jaar, mijn leven in komt om daarna ook weer te gaan. Er zijn van die contacten die geen echte vrienden zijn, maar die wel bij je of in je leven horen. Mensen waarvan je blij wordt en die 'Godverdomme Maaike' roepen, als je ze na 10 jaar weer eens ontmoeten en dan wel op een borrel na een begrafenisplechtigheid waar je elkaar niet zou verwachten. Elkaar altijd hardop lachend en roepend omhelzen omdat het oprecht leuk is elkaar weer te zien. Ik ben iemand die graag bij andere mensen op visite gaat, ook in het geval van Ingrid en Rene, was het altijd wij, of na onze scheiding, ik, die om de zoveel tijd bij hen op bezoek ging. Het maakt niet uit, het was altijd een feestje. Ingrid en Rene waren uitgenodigd voor mijn verjaardag en dat terwijl wij geen enkele verjaardag samen hebben gevierd. Ik ben dankbaar dat Ingrid de moeite heeft genomen om naar mijn feestje te komen, zo is ze toch eens naar mij toegekomen. Als cadeautje name ze voor mij een heerlijk flesje 'Rituals....' mee.


Ik ben een bewaarder. Heb dit mooie flesje in mijn kast gezet voor een goed moment. Niet gelijk opmaken, maar bewaren voor bijzondere tijden.
En bijzondere tijden kwamen helaas maar al te snel. Tijdens een van mijn spontane bezoekjes aan Ingrid, begroet zij mij met minder luidruchtige vrolijkheid dan anders. Wat fijn dat je er bent zegt ze, ik heb geen goed nieuws. Ik weet het eigenlijk gelijk en inderdaad haar bericht is zwaar kl....! De borstkanker waarvan ze een aantal jaren verlost was, is helaas in alle heftigheid teruggekomen.
We hebben een paar prachtige momenten samen beleefd, maar ook wat akward moments omdat ik te gretig was in mijn wens om haar te ondersteunen en haar te graag in het leven wilde houden. Toen het echt pittig werd voor haar mocht ik niet dichterbij komen en wist ik niet meer hoe mij moest verhouden. Voelde me zo met haar verbonden, maar kende haar te weinig om echt op haar manier met het afscheid nemen om te gaan. Ik heb toen meer afstand genomen en mij met haar verbonden door een schilderij te maken en op het moment van haar toch nog voor mij onverwachtse overlijden heb ik het door haar geschonken flesje Rituals 'Fortune Oil' met Sweet orange & Cedar Wood erbij gepakt en mij er bijna dagelijks mee ingesopt tijdens mijn douchebeurt. Vandaag heb ik het laatste beetje uit het flesje geperst, het flesje afgedroogd en weer terug in mijn kastje gezet. Een periode van rouw heb ik met een klein ritueel begeleidt. Het geurtje, het flesje zorgden ervoor dat ik elke dag een momentje aan Ingrid kon denken. Het zal nu minder worden, dacht ik nog vanmorgen, zo zonder dit flesje.

Vandaag vond ik op de ChristmasFairTrade een hele kraam met Rituals .... en jawel ook mijn Fortune Oil. Naast de armbandjes voor mijn lieve dochters, heb ik mijzelf dan ook vandaag een nieuwe periode contact met gekke, oprechte en lieve Ingrid cadeau gedaan. Het flesje aangeschaft, zodat ik met heel veel liefde elke dag een klein moment aan Ingrid mag denken. Het feit dat ik nooit meer zo enthousiast begroet zal worden, maakt dat ik haar ontzettend mis. Maar met mijn nieuwe flesje Rituals heb ik gelukkig weer een ritueeltje in handen waar ik eventjes per dag met haar verbonden kan zijn.








woensdag 26 november 2014

De prinses die maar bleef wachten op.....

Om persoonlijke redenen deze blog geschreven, om diezelfde persoonlijke redenen hem ook weer verwijderd.  


bron: 
Met mijn ziel onder de arm - Riet Fiddelaers-Jaspers
Herbergen van verlies - Riet Fiddelaers-Jasper en Sabine Noten
Stapeltjesverdriet - Sabine Noten

woensdag 25 juni 2014

Netwerkborrel

Tja, naast solliciteren is het ook gewenst dat ik mee ga doen aan netwerkborrels.
Als startende ondernemer krijg je daar uitnodigen voor. Als doodgebloede startende ondernemer had ik mij al wel eens aangemeld, maar altijd vond ik ook weer een excuus om niet te gaan. 

Nu is het kiezen of delen. Solliciteren of meedoen aan activiteiten waar je je netwerk mee kan vergroten. Hup naar buiten Maaike! Plannen genoeg, maar achter de geraniums komen ze niet tot bloei. 

Mijn kaartjes, versiert met een promotie van mijn doel, in de tas gedaan en op weg. Mijn kleurrijkste pakkie aangedaan. Want ik wil niet opvallen, maar toch stiekem eigenlijk wel. 

(Ik moet zelf hartelijke om deze uitspraak lachen. Want dat 'stiekem' verzin ik er nu even bij. Dat is eigenlijk gewoon oud gedrag, wat als vanzelf weer boven komt als het om carriere maken gaat. Ondergedrag noem ik dat. bah. Wat ik heb ik een hekel aan mijn eigen ondergedrag, maar in plaats van mijzelf daarin naar beneden te halen, lach ik er om. Dat is veel beter. Aanpakken en nieuw gedrag vertonen.)

In ieder geval. De opdracht voor de eerste bijeenkomst was aanwezig zijn, rondkijken en observeren. 
Gelukkig was dat niet zo'n moeilijke opdracht. De eerste spreker was ontzettend boeiend. Frank Krake vertelt zijn verhaal waarin hij, zoals hij dat zelf zegt, als 'Rampondernemer' uiteindelijk na echt niet te bedenken dieptepunten in zijn zelfstandige ondernemers bestaan, toch uitgroeit tot een succesvol ondernemer. Het verhaal om ons beginnende ondernemers vooral een hart onder de riem te steken en aan te moedigen vooral niet op te geven, maar door te gaan tot het bittere einde. 

Ik was alweer enthousiast.

Daarna borrelen. Tja en dat vind ik moeilijk. Vond het als jonge meid ook altijd al moeilijk mij staande te houden in het café, dus dat voelde niet anders toen ik mij gister op mijn eerste 'starterscafé' probeerde te bewegen. 
Ik had een strategie. Een strategie wat proefondervindelijk zich al had bewezen. Ben gaan zitten met mijn colaatje en heb de boel geobserveerd. Wie zijn hier allemaal? Wie ken ik? Wie denk ik te herkennen? Papiertje erbij en pen, wat schrijven. Mijn energie verzamelen en om mij heen houden. Mensen komen naar je toe, dat was de bedoeling en dat was het resultaat. Bingo. Leuk en interessant. Twee contacten gemaakt. Kaartjes uitgedeeld. Ik was al tevreden. 

Na het Café kwamen de sprekers. Boeiend en leerzaam. Linked-in toch weer oppakken, straks bij succesverhalen toch maar een administrateur inschakelen en vooral gaan voor passie. 

Een spel over netwerken gespeeld in een groep van vijf mensen. Dat was een prettige manier om contact te maken. Gelukkig was het doel om van het spel te leren, elkaar te leren kennen en niet om een prestatie te leveren. Er was niets goed of fout. Er zat wel een cadeau in het spel. Een joker. Het zat mij mee. De joker kwam op mijn pad. Ik kreeg als 'prijs' een spel waarin je kunt leren hoe je jouw klanten kunt vinden. Daar zaten Catherine en ik net op te wachten. Dat was waar wij het samen over hebben gehad. We weten wel wat we willen bieden, maar hoe vinden we nu die klanten die het willen afnemen?

Heerlijk zulke toevalligheden. Tijdens het spel ook nog leuke contacten gemaakt. Totaal geïnspireerd mij opgegeven voor het volgende starterscafé in december en straks blij aan de gang met LinkedIn. Ik zit weer op een pad. 

'Jan Kooijman' wordt 'Achter de regenboog'


Dubieuze titel al zeg ik het zelf. Maar na dit verhaal snap je wat er bedoeld wordt.

Mijn oudste dochter is gek op dansen. Ze kan daar al haar emoties in kwijt, iets wat in het dagelijkse leven
nog wel eens niet lukt. Op het toneel veranderd zij en samen met haar vriendin dansen ze de sterren van de hemel wat mij betreft. Maar ja. ik ben dan ook de moeder. Absoluut partijdig en bevooroordeeld. Voor haar laatste auditie voor de vooropleiding van de dansschool in Amsterdam, zag ze het allemaal even niet zitten. Alweer een aantal afwijzingen achter de rug, wist ze even niet meer of ze dit nog wel leuk vond en totaal in tweestrijd stond het huilen haar nader dan het lachten. Ik heb prachtige woorden gesproken, maar door mijn niet onpartijdige positie, nam ze deze niet meer serieus. 'Je hebt iemand nodig die je een goede peptalk geeft', liet ik haar weten. Bescheiden als ze is, zei ze 'Doe niet zo gek mam.....!!!!'.
Nou ik heb wel gek gedaan. Ik dacht Ali B. Die is sociaal invoelend. Die gaat vast iets doen. Dus hub een bericht via facebook naar Ali B. Twijfels! Toch maar op wat meer paarden wedden. Marco B. Ook sociaal invoelend. ook die een, net iets ander, berichtje gestuurd. Want ik wilde wel dat iedereen wist wie ik had geschreven. Als laatste heb ik Jan Kooijman geschreven.
Chips dacht ik Ik moet daar natuurlijk wel iets tegenover zetten. Alles moet wat mij betreft in balans zijn en voor niets gaat de zon op. Dus een berichtje er achteraan met daarin de opmerking dat ik graag er iets voor terug doe. Een kleurrijk schilderij was de beloning. Formaat zelf uit te kiezen. Wat een verrassing. Jan liet van zich horen. Een heel lief berichtje wat ik direct heb doorgestuurd naar dochterlief, want die was zich al flink in het zweet aan het werken. Zij helemaal onder de indruk, maar durfde Jan (helaas) niet terug te schrijven. Ik wel natuurlijk. Ondertussen dacht Jan vast 'wat heb ik nu aan mijn broek hangen een stalker'. Ja misschien wel een beetje zo bedacht ik mij. De ondernemer was toch in mij opgestaan en ik zag allemaal mogelijkheden.
Okay! Pas op de plaats. Jan reageerde op mijn reactie en NEE het was niet nodig om iets terug te doen. Het was voor hem een kleine moeite geweest. Ik begreep het. Toch heb ik iets geschilderd. ik had het nu eenmaal beloofd en ik wil mijn woord houden.  Het eindproduct heb ik als foto bijgevoegd. 'Jan' was geboren. Maar Jan wilde 'Jan' niet hebben. Dan maar naar een goed doel.

Ondertussen was ik al gecharmeerd van de stichting 'Achter de regenboog'. Een vrijwilligers organisatie die een aantal keren per jaar, verdeeld over vier gewesten, weekenden of dagen organiseert voor kinderen die een verlies te verwerken hebben. Afgelopen weekend vierden zij hun 20 jarig bestaan en ik had mij aangemeld om daarbij aanwezig te zijn. Ik dacht dat is leuk 'Een goed doel, een verjaardag'. Hoe leuk is het om het schilderij aan deze organisatie cadeau te doen. De afbeelding is ook nog een soort regenboog en als je goed kijkt, zie je een soort flap en verbeeldt het zelfs iets 'achter de regenboog'.

Het was een succes. Afdeling Oost was erg in haar nopjes. De andere waren jaloers. Ik kreeg nog extra aandacht, wat niet de bedoeling was, maar toch weer goed voor het moraal. Stom, dat visitekaartje er niet ingestopt, toch nog te bescheiden? Het was een hele goede en leerzame middag en veel gezellige, gelijkgestemde mensen ontmoet. Ik was een van de weinige, of misschien wel de enige, die niet verbonden was en nog niet wilde zijn. Misschien, als ik straks de opleiding heb afgerond en wat meer verdiept ben geweest in de materie van de rouw, dat ik dan mijn vrijwillige inzet ga aanbieden. Vooralsnog was het voorlopig een mooie eerste kennismaking. Ik heb wat gekregen en wat weg gegeven. De balans was daar en de circel was voor mij weer rond. 'Jan Kooijman' werd 'Achter de regenboog' ook een mooie titel voor een schilderij.





zondag 16 maart 2014

De creatiespiraal en de Cosmos

Alweer heel wat jaren geleden was ik volop bezig met mijn HBO studie Culturele Maatschappelijke Vorming. Ergens in deze periode werd ons het boek van Marinus Knoope, De creatiespiraal voorgesteld. Ik vond het toen al een heel inspirerend boek. Nu, tien jaar later, moet ik toch eerlijk bekennen dat ik mijzelf niet in positieve zin volgens deze reatiespiraal heb ontwikkeld. Hoe is dat toch mogelijk? Je leest een theorie en ziet het licht. Blijkt tien jaar later dat andere invloeden veel sterker zijn geweest dan die ene positieve. Helaas werkt die spiraal dus ook negatief en waarom neigen we als mens toch meer naar het negatieve ( even ieder mens over 1 kam scherend) dan naar het positieve?

Ik ben ondertussen aangekomen op bladzijde 120 van het boek. Opeens lijkt het mij dat ik het boek niet helemaal heb uitgelezen de vorige keer. Dan begrijp je letterlijk en figuurlijk waar het in mijn spiraal toch niet helemaal positief heeft ontwikkeld. Ik heb het hele theoretische deel niet gelezen of wel gelezen maar nooit meegenomen in mijn ontwikkeling. Het voelt alsof dit ook klopt. In theorie dacht, let op het woord 'dacht', ik het wel te weten, maar (let ook op het woord maar - alles voor het woord 'maar' berust eigenlijk op een onwaarheid) het lukte mij niet de theorie in de praktijk te brengen, al mijn ideeën om te zetten in resultaten.

Je kunt nog zoveel informatie en goede raad aangeboden krijgen, in de praktijk blijkt dat je er pas mee aan de gang kunt wanneer de tijd er rijp voor is. Het lijkt mij dat je dan ook als kind  met deze theorie moet beginnen wil het automatiseren en wil je je leven ten volle leven.

Ik ga er van uit dat dit voor ieder mens geldt en reageer alsjeblieft op de inhoud van deze blog als je een andere mening hierover hebt. Prikkel mijn en andermans gedachtes hierover. 

Het boek van Marinus is echt de moeite waard. Veel vragen worden beantwoord. Het mysterie van het universum lijkt mij bijna onthuld en dat meen ik oprecht.

Kijk ook vooral op zondag naar 'Cosmos: a spacetime odessey' op national geographic. Het mysterie van het universum wordt in dit programma van een heel andere kant belicht. De mens weet met de kennis van dit programma weer waar het vandaan komt en samen met de intellectuele wijsheid van Marinus moet het een keer goed komen.

Ik stel voor dat deze twee onderwerpen als vaste thema's binnen het onderwijs worden opgenomen. Bij de jeugd zul je toch moeten beginnen wil je resultaat willen behalen met betrekking tot deze positieve hervormingen en het redden van de Aarde. 







donderdag 20 februari 2014

Mijn ogen geopend?

Gaat het dan toch allemaal werken met die blog?
Een aantal blogs geleden was ik nog steeds niet aan het schilderen, maar nu, na een heerlijke skivakantie in Italie, heb ik het penseel en de potlood weer ter hand genomen en een aantal projecten afgerond en nieuwe gestart. JeeeeHhhhhhhh!!!! Ik ben blij!
Eindelijk geen bericht dat donker gekleurd is, vol depressie en negatieve energie.
Eindelijk een bericht met hoop en vertrouwen. Er zijn nog wat dingen om uit te zoeken en plannen uit te werken en heel wat telefoontjes te plegen. Maar ik doe het.
Joeeeeepieeeee!!!!

Ik wil jullie mijn projecten zo graag al laten zien, want het wordt weer zo leuk.
Maar nog even geduld hebben.
Als het af is, zal ik het plaatsen.


maandag 17 februari 2014

Wat men zaait, dat zal men ook oogsten!

Een aantal weken geleden ben ik naar een seminar geweest van Bart van der Belt. Kennen jullie Bart?
Nee? Ga met hem kennismaken. Zijn seminars zijn reuze interessant, zeker voor mensen die een eigen bedrijf willen starten is de seminar voor weinig te volgen. Oké, de coachingsessie die Bart daarna aanbiedt is een stuk duurder, maar heb je nog wat om te investeren dan is dat volgens mij een prima keuze. Ik zelf kies daar niet voor, of dat slim is, dat vraag ik mijzelf nog steeds af. Ik wil mijzelf inhoudelijk versterken en zit daarom te denken aan een training op het vakgebied van Gebroken Hartjes. Kiezen, kiezen en kiezen. Ik vind het maar moeilijk de juiste keuzes te maken. Wat kiest je hoofd en wat kiest je hart? Wanneer is het een juiste keuze en wanneer niet? Pas achteraf weet je zeker wat je had moeten kiezen, maar dan is het dan ook een stuk makkelijk. Dat heet een koe in de kont kijken geloof ik. Ik zal het spreekwoordenboek er straks eens bijhalen.

In ieder geval kan ik zeggen dat Bart, zonder dat coachingstraject, je bruikbare tips meegeeft.
Zo begrijp ik uit zijn woorden: Ga het verschil maken, maak elk gesprek leuk, voeg waarde toe aan de contacten die je maakt. Luister (dus) naar je hart. Vanuit het spreken van je hart start je jouw business op.
Dit is in groot contrast met in ieder geval wat mijn hoofd mij constant blijft toeschreeuwen.

Mijn hoofd roept maar steeds: je hebt geld nodig, je moet geld maken. Zorg voor een goed betaalde baan en alle problemen gaan aan je voorbij. Volgens Bart en mijn psych is dat echter niet zo. Uit eigen ervaring weet ik nu eigenlijk ook wel dat het niet zo is, maar mijn hele systeem wilt of durft er nog niet aan toe te geven.

Mijn laatste gesprek voor een betaalde baan, had ik helemaal voorbereid. Ter voorbereiding zelfs het boek 'Scherp onderhandelen zonder bot te zijn' gelezen. Alles wat ik wilde bespreken had ik in een mindmap gezet. Goed bezig Maaike en wat assertief.
Helaas het gesprek en al wat er aan vooraf ging, ging precies zoals ik niet verwachtte en precies zoals in het boek stond en er werd precies aangeboden wat ik juist absoluut niet wilde. Ik was er verbaast van. Hoe kan dit nu zo helemaal anders lopen dan ik (weer) had verwacht? Toen had ik Bart zijn tips al wel gekregen en duidelijk mij nog niet eigen gemaakt. Na het zien van de video's van Bart viel dan eindelijk het kwartje.

De tijd is er nu rijp voor om dit principe eens echt uit te proberen. Geen werk meer en alle tijd van de wereld. Geloven jullie in sprookjes? Ik ondertussen wel.

Onze hond Cooper is een heel bijdehante hond. Hij kan koekjes uit tassen halen door de rits te openen. Hoe? Geen idee, wij zien het hem niet doen, want hij doet het alleen als hij alleen in huis is. Helaas lukt het hem met die rits niet altijd. Mijn beide jaszakken zijn dan ook van binnenuit open gegeten omdat ik zo slim ben, brokken of het tasje met brokken in mijn jaszak te laten zitten. Beide jassen zijn nog steeds bruikbaar, maar de één is te koud (bij zware koude) en de ander kan niet op de fiets, want dan ritst de rits van onderaf open en blijkt ie ook koud te zijn en die ziet er ook niet meer uit, dankzij onze lieve hond. Want met het vreten aan die jas, trekt hij die jas ook half van de kapstok. Want dan kan hij er zo lekker bij en is mijn winterjas dan ook aan de buitenkant behoorlijk gehandicapt geraakt. Hij is nog bruikbaar, maar ziet er van dichtbij verdrietig aan elkaar gemaakt uit. Voor op de fiets en voor het geval dat het koud wordt, heb ik dan ook eigenlijk een nieuwe jas nodig. Half lang voor over de rokjes die ik draag en het liefst van een bepaalde kleur. Ik kon hem niet vinden en heb de zoektocht gestaakt. De portemonnee liet het eigenlijk ook niet toe en de uitverkoop is alweer voorbij. Waarom ik dit verhaal vertel? Geduld, het plot gaat komen.

Vandaag een afspraak met mijn lieve Tante Bep. Tante Bep geloofd in mij, in mijn talenten en mijn karakter. Heerlijk is dat. Want zij gelooft nog meer in mij dan ik in mijzelf. Tante Bep is mijn 'oefenklant'. Het concept wat ik bedacht heb om mensen te laten inzien waar zij zitten in hun verdriet en hoe zij staan in het leven, probeer ik samen met haar vorm te geven. Vandaag zijn we een tweede sessie gestart. Vorig jaar hebben wij al een eerste sessie gedaan en zij is heel trots op het resultaat en krijgt daar hele positieve reacties op. Volgens haar zeggen is er zelfs iemand geweest die (in mijn ogen) veel geld heeft geboden voor het werkstuk en dat terwijl ik mijn werk nog niet voor € 30,00 verkocht krijg op marktplaats. Lichtelijk jaloers, maar snel daar overeen gestapt, zijn we de tweede sessie begonnen. Dat liep echt geweldig goed. Er is een enorme vooruitgang te zien in hoe mijn tante het penseel hanteert en ook hebben wij in één bijeenkomst een heel schilderij gemaakt, terwijl wij de vorige keer er drie bijeenkomsten voor nodig hadden. Wij waren allebei heel tevreden. Niet alleen over het resultaat, maar ook over een bepaald inzicht wat bij tante Bep naar boven kwam en waarbij een handelingsperspectief zich aandiende.

Vlak voordat ik weg wilde gaan, zegt Tante Bep: Heb jij behoefte aan een mantel? Ik heb er een voor je? Nou zeg ik, jeh, dat ligt eraan wat het voor een mantel is? Laat ze mij de jas zien en wat denk je? Inderdaad. Precies wat ik nodig had, wat ik zocht en in de juiste kleur en in heel mooie conditie, misschien iets te groot, maar de mouwen zitten goed.

Wat zeg je me daarvan? Het duurde even voordat het kwartje viel. Moet je nu zien. Niets praten over geld, niet denken in klinkende munten....... gewoon je hart volgen en je talenten uitdelen, je kwaliteiten zaaien. Deze oogst kwam zomaar uit een onverwachte hoek en volgens mij is dat wat men, inclusief Bart, bedoelt met de spreekwoorden 'Wie zaait zal oogsten' of 'Wat men zaait, dat zal men ook oogsten'. Vandaag heeft de praktijk de theorie voor de zoveelste keer bevestigd.... en nu.......

................. ga ervoor. Niets staat je in de weg.